Het knokken
Omdat sport een grote liefde is, vind ik het heerlijk om een blog te wijden aan de Volvo Ocean Race; die op 22 oktober dit jaar van start gaat. Wat me raakt in deze race – die in totaal 11 legs beslaat en daarmee 45.000 zeemijl (= ongeveer 83.000 km) – is het vermogen van de zeilers om met elkaar (8-10 personen, afhankelijk hoe de teams zijn samengesteld) in een kleine ruimte wars van comfort (ong. 20 meter), ongelooflijke prestaties neer te zetten. Ze zijn verliefd op afzien, natuur, onbedwingbare krachten, steeds weer optimaliseren van techniek en het aangaan van tactieken die leiden tot een mogelijke overwinning. Of die klote mast afbreekt (zie team Dongfeng vorige editie 2014-2015) of een zeil dat niet meer wil, het maakt niet uit, ze gaan tot het gaatje. Op de golven van wereldzeeën.
Bonus
Hun bonus is niet het krijgen van geld. Ja, ze hebben een baan, zeker, maar het gaat er om om met elkaar nieuwe ervaringen op te doen; proberen de grootste gevaren zo goed mogelijk te tackelen met het gehele team. Dat is in andere sporten nog weleens anders te beluisteren, waar meerwaarde alleen maar uitgedrukt lijkt te kunnen worden in een forse groei van het banksaldo.
Aanmoedigen
Dit jaar starten er net als de vorige editie zeven teams, waarvan twee onder Nederlandse vlag: AkzoNobel (Tienpont) en Brunel (Bekking). Ik merk dat mijn hart uitgaat naar verschillende boten, naast deze twee. Dat heeft een mooie reden.
In de vorige editie deed er een vrouwenboot mee: team SCA. Dat kende geen vervolg. Door een regelverandering – hooguit zeven mannen aan boord ipv acht – ontstond de noodzaak een vrouw aan boord te nemen omdat een dergelijke trip rond de wereld en meer, niet met zeven man te doen is. En zowaar, er ontstonden interessante mix-teams. Zo heeft Bouwe Bekking nu voormalig SCA-sters Abby Ehler en Annie Lush aan boord; veteranen in het zeilen die weten waar Sara de mosterd gebruikt.
Regelverandering
Wat maakt dat genderissues soms top-down moeten worden afgedwongen? Ik vraag me dat oprecht af. Het heeft m.i. te maken met moed; met zelfreflectie naar de realiteit durven te kijken. Binnen welke vaste structuren je denkt, binnen een bepaald domein. Durven veranderen, buiten de gebaande wegen durven kijken. Nieuwsgierigheid naar elkaar. Misschien ook wel vertrouwen op de ander.
Zo lees ik in het boek van Franz Ruppert (2012), dat dit bovenstaande te maken heeft met de ontwikkeling van een gezonde psyche: het vermogen tot zelfreflectie en de groei die daarin nodig is. En die is niet te vervangen door richtlijnen of externe hulpmiddelen. Toch lijkt het alsof door dat externe ingrijpen wel degelijk een andere beweging op gang komt, en dat is mooi. Blijkbaar moet bij volwassenen ook correctie door buitenaf plaatsvinden. Hoe dit laatste in verhouding staat met een volwassen, gezonde psyche, laat ik even bij Ruppert die daar mooie ideeën over heeft.
Clean Seas – turn the tide on plastic
Maar ja, ondertussen wordt simpel aanmoedigen niet eenvoudiger. Moet ik blij zijn met Nederlandse overwinningen? Zeker! Toch ben ik ook blij dat Sophie Ciszek heeft gejuicht omdat ze als crewmember van Mapfre leg zero heeft gewonnen. Of wat te zeggen van onbetwiste topper Carolijn Brouwer, die op Dongfeng knokt voor de winst?
Een speciale plek heeft zonder twijfel Dee Caffari, die als enige de geste van de regelgeving werkelijk begreep en als kapitein van ‘Turn the tide on plastic’ een 50-50 bemanning samenstelde. Bovendien vaart zij onder de vlag van de VN, met als doel om duidelijk te maken hoe de mensheid de zeeën vervuilt met oneindige hoeveelheden plastic. Als zij haar bemanning en bevrouwing tot ongekende prestaties weet te brengen, juich ik toch een beetje harder. En de dolfijnen met mij.
Want de mensheid en zelfreflectie op vervuiling van de aardkloot, is niet de best gematchte kwaliteit gebleken.