Please, let me go
Ik lees ‘Please, let me go’ van Caitlin Spencer. Het boek verdient meer aandacht dan dat ik het nu al huiverend kan geven. Juist omdat haar boek zo duidelijk maakt hoe kinderen en ook vrouwen door omgeving en wetgevers nauwelijks beschermd worden. Hetgeen in zichzelf een functie heeft, wat nauwelijks bespreekbaar is. (Denk hierbij aan het Franse meisje dat op haar 11e niet geweigerd zou hebben om seks te hebben: de dader was niet-strafbaar binnen de Franse wetgeving. Een land van de G7! Alsof het over een gelijkwaardige relatie gaat! Lees verder op: wetgeving in frankrijk mbt leeftijd en seks)
Bestaansgemak van seksueel geweld
Doordat seksueel geweld zo makkelijk toe te passen is, kan blijven bestaan, kan woekeren als een gezwel, is de vraag voor mij: hoeveel jonge mensen worden beschadigd door een compleet netwerk onder de ‘normale samenleving’? En draait die ‘normale samenleving’ door alsof alle slachtoffers en daders, de dochters en vaders en echtgenoten, niet tot die maatschappij behoren?
Bonkende vragen
Daarnaast zijn er vragen die maar blijven komen en een aantal wil ik delen. Terwijl de antwoorden mij ook ontbreken.
Gevolgen en toekomst
Hoeveel mensen (meestal vrouwen), kinderen, moeten nog worden beschadigd en de blijvende gevolgen de rest van hun leven dragen voor we dieper met elkaar komen dan wetgeving? Ook al start het daar wellicht. We hebben naar de (seksuele) (dis)functie te kijken die hierin als nucleair aanwezig mag blijven. We hebben naar de functie van patriarchie te kijken als we wat willen veranderen. En daar hebben we beide seksen voor nodig.