Nog maar net begonnen in een 656 pagina’s dik boek – ‘De alchemie van het verlangen’ van Tarun J. Tejpal – beweeg ik als een slingeraap van zin naar zin die me inspireert en laat grinniken. Letterlijk op de eerste pagina van het boek (genummerd als 9), staat al een zin die me een blog waard is. En nee, er gaan geen 646 aanvullende blogs over dit boek komen.
De zin luidt als volgt: “De raaskallerij van puriteinen en moralisten zijn de wanhoopskreten van hen wier lichaam de weg naar het paradijs niet heeft kunnen vinden.” Om even iets verder toe te voegen: “Wie zelf zijn seksuele synaps niet kan vinden, zet andermans lichaam en geest als vijanden tegen elkaar op.”
In de brede zin gaat het er voor mij over dat mogen voelen van wat er is – verlangen, je lijf, de raakvlakken tussen je huid en je kleding of de lucht om je heen, etc. – de kamer is van een Zelf dat er mag zijn. In alles wie je bent.
Misschien daarom ook mijn moeite wanneer de weigering naar de waarheid in het lijf wordt genormaliseerd. Dat het werkelijk (mogen) luisteren wordt geminimaliseerd en weggezet. Het raakt me wanneer ik dat bij mezelf of de ander ervaar. Ons lijf is zo prachtig in de woorden, de gesprekken en het eventuele zwijgen in een verwarde stilte.
Sue Johnson koppelt het gevoelde seksuele verlangen aan werkelijke emotionele verbinding. Daarbij speelt je lijf een basale rol; een integratief verlangen bij de ander te zijn, naar hem te kijken, haar te ruiken, hem in zijn been te knijpen als liefdevolle herinnering dat je er bent, en haar alleen maar zien staan aan de andere kant van de kamer en een onweerstaanbare draad voelen die zo mooi is dat je even blijft zitten waar je zit.
Wat me inspireerde in de zinnen van het boek, is dat als je lijf niet meer weet hoe te schreeuwen van verlangen omdat het dat niet mag of niet kan, je inderdaad misschien tot een vijand in jezelf verwordt. En dat eventueel nog als een logica naar buiten gaat brengen of een ander beoordeelt op het wél geleefde voelen.
Hoe ik hoop dat het lijf gevierd kan worden, is ingebed in de omhullende lagen van diepe emotionele verbinding; elkaar werkelijk willen horen, zien en voelen. Elkaars gedachten soms al weten en toch nog willen checken. Voelen en vieren…